Przeciętnie serce dorosłego podczas jego życia bije 3 miliardy razy, przepompowuje przez organizm 218 milionów litrów krwi, a prawidłowy jego rytm to 72 uderzenia na minutę. Kontrolowany przez węzeł zatokowy, znajdujący się w górnym lewym rogu serca jest jego naturalnym rozrusznikiem wysyłającym naturalne impulsy elektryczne do jego tkanek.
Bywa, że przez choroby takie jak dusznica czy zawał system ten zostaje zakłócony, a nawet zatrzymany i aby mógł dalej funkcjonować musi być poddany sztucznej stymulacji elektrycznej.
Wstrząs elektryczny, który jest doprowadzany za pomocą defibrylatora może pobudzić serce do pracy. Może też pomóc zewnętrzny tymczasowy rozrusznik. Nieważne czy wewnętrzny czy zewnętrzy, wszystkie działają na tej samej zasadzie. Elektroda przeznaczona do stymulacji serca zostaje doprowadzona do prawej komory, albo bezpośrednio przez klatkę sercową. Jest zasilana przez stymulator, będącym małym generatorem prądu. Zasilana stymulatorem elektroda wytwarza impulsy elektryczne, które pobudzają węzeł zatokowy, wywołując bicie serca. Stymulator utrzymuje odpowiednie przerwy między impulsami, najczęściej jest to jedno uderzenie na sekundę. Przyrząd ma za zadanie pracy tylko wtedy, gdy serce nie wytwarza własnych impulsów elektrycznych i w prawidłowych odstępach czasu. Niektóre stymulatory wyposażone są w czujniki i odbiorniki, dzięki którym lekarz może kontrolować częstotliwość przekazywanych impulsów.
Pacjenci, którzy posiadają rozruszniki serca muszą uważać na działanie niektórych obwodów elektrycznych, które mogłyby zakłócić pracę urządzenia w ich organizmie. Są to np. dekodery magnetyczne.
Od czasu pomyślnego zastosowania pierwszego rozrusznika, udało się pomóc około pięciu milionom ludzi, którzy mieli poważne schorzenia serca..Dzięki tak małemu urządzeniu mogą oni lepiej, wygodniej i aktywniej żyć.